Dwudziestkaczwórka

Już 8 miesięcy, gdy noszę pod sercem Melę. Lekarz mówi, że nie będziemy czekać do naturalnego porodu, bo jest to zbyt duże zagrożenie dla dziecka. Od początku zdiagnozowania wady wiadomym było, że nie będę rodziła naturalnie, a przez cesarskie cięcie. Każdy dzień przynosi coraz więcej niepokoju, coraz większe przerażenie. Staram się zająć głowę czym innym, ale nie jest to takie proste, nawet gdy moja szpitalna sala jest istnym maglem. Dziennie pojawia się tu nawet kilkanaście osób. Oczywiście wszyscy są przejazdem, wszyscy są po prostu, ale ja wiem o co im chodzi i jestem im za to wdzięczna, bo pomagają mi zająć głowę. W rogu szpitalnej sali stoi ogromny worek, w którym gromadzą się od dawna prezenty dla małej. Codziennie przeglądam różowe śpioszki, pluszowe misie i kolorowe grzechotki. Śmieliśmy się któregoś dnia, że ta garderoba byłaby zupełnie nietrafiona, gdyby się w ostateczności miało okazać, że urodzę synka. Oczywiście nie ma w tym przypadku o tym mowy, bo lekarze są zgodni, że będzie dziewucha i wygląda na naprawdę silną i gdyby nie ta wada serduszka to promieniałabym ze szczęścia.

Przez ten czas leżałam właściwie unieruchomiona jak w gipsie, a ruchy wykonywałam tylko wtedy, gdy miałam zaplanowane jakieś badanie albo zmieniałam salę. Nawet gdy chciałam załatwić potrzebę fizjologiczną, to musiałam się nieźle nagimnastykować, by nie musieć korzystać ze znienawidzonej kaczki. Teraz także jestem w podbramkowej sytuacji, ale pod moją ręką nie ma żadnej pielęgniarki. Trąbię w ten guziczek, ale nikt nie przychodzi. Muszę sama wstać i zrobić kilka kroków w kierunku łazienki. Delikatnie podnoszę się z łóżka i stawiam nogi na zimnej wykładzinie. Ten chłód jest taki przyjemny. Już tak dawno nie chodziłam sama, bez asysty. Wstałam na równe nogi i przeciągnęłam się radośnie. Znieruchomiałam. W dole brzucha pojawił się ostry brzuch, nie mający nic wspólnego ze skurczem. Dotknęłam tego miejsca i osunęłam się na podłogę.

-NA POMOC!!!- krzyczałam z całych sił i na szczęście zostałam usłyszana bez problemu. W mojej sali pojawił się lekarz i dwie pielęgniarki. Położyli mnie na łóżku, ale ani na moment nic mi nie przechodziło. Zaczęłam się bać o córkę.

-Proszę zawiadomić cały zespół, który został ustalony do tego rozwiązania. Nie ma sensu czekać, w każdej chwili może dojść do obumarcia płodu. Zrobiliśmy tyle przez ten czas, że nie możemy teraz tego zaprzepaścić!- mój lekarz prowadzący wydawał wszystkim krótkie i zwięzłe polecenia. Dostałam jakiś zastrzyk, przewieziono mnie na porodówkę. Prosiłam by zawiadomić Zbyszka, ale podobno nie odbierał telefonu. Niech sprowadzą tu kogokolwiek, ale ja nie chcę być sama! Zachowuję się nerwowo, boleśnie zaciskam nadgarstek pielęgniarki, by wytrzymać tym samym targające moim ciałem bóle. Może to są już skurcze? Nie wiem. Kiedy po moim organizmie rozchodzi się znieczulenie miejscowe, nie czuję już żadnego bólu. Ta jak od talii w dół jestem zupełnie sparaliżowana i wcale nie wiem czy to dobrze czy źle, bo nie wiem co dzieje się z dzieckiem.

-Pani mąż już jedzie pani Tosiu. W szpitalu jest już pani Kubiak, zaraz tutaj będzie. Czy jest pani pewna, że chce być pani świadoma tego co się dzieje? Bo jeśli nie, to pozwolimy pani zasnąć i obudzi się pani jak już będzie po wszystkim.-kiwam przecząco głową. Może i nie jestem w stanie pomóc teraz mojemu dziecku, ale przynajmniej chcę być świadoma i chce wiedzieć wszystko co się z nim dzieje. Kiedy obok mnie pojawia się Monika, chwyta mnie szybko za rękę.

-Będzie dobrze! Zbyszek zaraz będzie!- w tym momencie w dupie mam wszystko, liczy się tylko Amelka. Z rozmów lekarzy wiem, że już na moim brzuchu pojawiło się pierwsze cięcie. Każda minuta oczekiwania na krzyk dziecka wydaje się być niekończącą się nigdy godziną. Nie mam odwagi zapytać czy wszystko jest w porządku. Nastawiłam się na czekanie i robię to, ale z każdą chwilą przychodzi mi to coraz gorzej. Nie wiem czy to normalne, że obok mnie pojawia się teraz Zbyszek, ale jego obecność w ogóle mnie nie cieszy. Nie potrafię się do niego uśmiechnąć, ani w żaden sposób podziękować za to, że jechał tu do mnie jak na złamanie karku. Mam wrażenie, że moje myślenie kierunkowe jest tylko i wyłącznie na Melę. Chcę wiedzieć, że z nią wszystko w porządku, a reszta przestała mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie.

-Mają państwo śliczną córeczkę! Już po wszystkim pani Tosiu!- lekarz jest szczęśliwy. Jestem przekonana, że podczas tego cesarskiego cięcia nie wszystko szło po ich myśli i dlatego też mówili przy operacyjnym stole ściszonymi głosami, bylebym tylko nic nie słyszała z ich rozmów. Nie czuję się zbyt dobrze, na pewno znieczulenie zrobiło swoje, ale wszystko odchodzi, gdy moim oczom ukazuje się najpiękniejszy obrazek w życiu. Zbyszek trzymający w ramionach naszą córeczkę. Melka zupełnie nieświadomie się uśmiecha, nie zdając sobie sprawę, że dosłownie za chwilę już rozpocznie się wyścig o jej zdrowie, a nawet życie. Z tego co mówił lekarz, zaraz zostanie przewieziona na specjalistyczny oddział, a już jutro zostanie przetransportowana do zupełnie innego szpitala, gdzie za kilka dni zostanie przeprowadzona operacja.

-Dzięki tobie jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Kocham cię…- warto było dla tego widoku i tych słów denerwować całą ciążę, nierzadko umierając ze strachu. Naprawdę było warto…

~*~

Nie ma czasu i sposobności, by zaprosić przyjaciół do domu, bo co prawda Tosia mogła już opuścić szpital, ale tak naprawdę to dopiero początek drogi Meli. Na nieszczęście do tego wszystkiego doplątało się jeszcze zapalenie płuc i kolejne nerwy o życie małej. Ze względu na sytuację rodzinną poprosiłem kogo trzeba o to, bym mógł dostać urlop od klubowych obowiązków. Już dawno nosiłem się z takim zamiarem, bo rodzina jest dla mnie najważniejsza i nie wyobrażam sobie, że ja teraz rozbijałbym się po europie z klubem, a moje kobiety walczyłyby razem o życie Meli. Po prostu tak nie potrafię. Może nie jestem profesjonalistą, ale podjąłem taką decyzję i na całe szczęście mój wniosek został pozytywnie rozpatrzony. Zobowiązałem się ze swojej strony brać udział w indywidualnym cyklu treningowym, bym w przyszłości mógł właściwie z marszu wrócić i pomagać zespołowi w walce o najwyższe cele.

-Zbyszek jedziesz do szpitala? Może mogłabym się zabrać z tobą co?- przyjechała do nas mama Tosi i postanowiła, że zostanie do czasu aż wszystko się ułoży. Umówiła się też z moimi rodzicami, że będzie zajmować się mną, bym nie chodził głodny i zawsze miał poprasowane i posprzątane. Chłopaki to by mi chyba głowę urwali za to, że dałem się wziąć pod władzę teściowej.

-No jeśli mama chce to nie ma problemu. Tylko nie wiem czy mamę wpuszczą do małej, bo tam na oddziale musi być jak najbardziej sterylnie, więc ograniczają odwiedzających do minimum.- Antosia to stamtąd w ogóle nie wychodzi, więc można śmiało powiedzieć, że zalicza się już do personelu medycznego, a na jej dłoniach nie ujrzysz najmniejszego zarazka, bo wszystko jest dezynfekowane z największą pieczołowitością. Mama Teresa wydaje się być niezrażona takim obrotem sprawy i ja nie mam prawa jej się dziwić, bo każda babcia chciałaby zobaczyć swoją wnuczkę na żywo, a nie tylko na marnej jakości zdjęciu. Oczywiście nie obyłoby się bez torby wałówki dla Tosi i z tym także muszę się zgodzić, bo znając moją żonę, to w ogóle zapomniała o czymś takim jak jakikolwiek posiłek w ciągu dnia. Od dnia porodu jest skupiona tylko na małej, jakby ona nie była już w tym wszystkim ważna. Dla mnie ważne są obie moje dziewczyny i nie chciałbym, by ukochana kobieta wpadła mi w jakąś anemię albo w jeszcze coś gorszego.

-Potem odbierzemy Alę ze szkoły.- Alicja już od jakiegoś czasu prosi mnie gorąco, by mogła odwiedzić dziewczyny w szpitalu, ale obecność dziecka tam nie jest wskazana i na razie jestem zmuszony studzić jej entuzjazm, choć z każdym dniem jest mi coraz ciężej to robić.

Dojeżdżamy do szpitala bez najmniejszych problemów. Mama nie wie w której części szpitala leży jej wnuczka, bo po narodzinach została przewieziona na inną salę. To nieszczęsne zapalenie płuc sprawia, że nie możliwe jej podjęcie pierwszego z kilku zabiegów jakie musi przejść mała, by mogła funkcjonować na miarę jej rówieśników w przyszłości.

-Chodźmy mamo.- wchodzimy do środka i prowadzę teściową w kierunku windy, bo oddział noworodków znajduje się na trzecim piętrze rzeszowskiego szpitala. Przed salą stoi Tosia. Martwię się również o nią, bo nie wygląda najlepiej. Nie chce jeść, mało śpi i gdyby mogła, to nie wychodziłaby ze szpitala. Nie daje mi też spokoju jej zachowanie względem mnie. Nawet teraz, gdy do niej podchodzę i chcę się przywitać, to odwraca twarz i udaje, że mnie tu nie ma. Już następnego dnia po narodzinach Meli poczułem, że między nami rośnie jakiś mur. Mam świadomość, że Antosia bardzo przeżywa to co się dzieje, ale razem na pewno byłoby nam łatwiej przez to przejść, a nie osobno tak jak to się dzieje teraz.

-Rozmawiałaś z lekarzem? Coś się zmieniło od wczoraj?- kiwa głową, że wszystko na chwilę obecną jest bez zmian. Nie pogorszyło się, ale też nie poprawiło, więc nie wiem jak mam podejść do tej informacji. Moja żona zajęła się rozmową ze swoją matką, odchodząc na bok. Czuję się tak, jakbym był tu nie potrzebny. Założyłem na siebie fartuch i wszedłem do środka, gdzie pośród dziesiątek malutkich dzieci odnalazłem swoje szczęście. Mela śpi słodko jak aniołek. Gdyby nie te wszystkie rurki i fakt, że leży w szpitalu mógłbym przypuszczać, że jest zdrowa i śpi w swoim łóżeczku. Patrząc na nią sięgam pamięcią do dnia, w którym w tajemnicy przed Tosią przygotowywałem pokoik dla małej…

Zaraz po powrocie z mistrzostw zdałem sobie sprawę, że nasza córka po przebyciu leczenia i szczęśliwego zakończenia jej walki z chorobą wróci do domu, a w nim nie ma jeszcze żadnego kąta dla niej. Uznałem, że wspaniałą niespodzianką dla Tosi będzie to, że przygotuję jej pokój sam. Czekało mnie nie łatwe zadanie. Owszem, w naszym rzeszowskim mieszkaniu jest jeden wolny pokój, ale po pierwsze ja to mieszkanie wynajmuję, a po drugie jego gruntowane sprzątanie może mi zająć bardzo dużo czasu, bo w tym pokoju jest wszystko, począwszy od butów, a skończywszy na statuetkach i innych pucharach. O ile właścicielka mieszkania ochoczo zgodziła się na to, bym przerobił ten pokój na lokum przyjazne dla dzieci, o tyle ze sprzątaniem tego bałaganu nie szło mi tak dobrze. Szczęście uśmiechnęło się do mnie w osobie Michała, który przyjechał sprawdzić jak sobie radzę i co u mnie słychać. Zobaczył, że siłuję się z tym burdelem już ładnych parę godzin, a końca jak nie widać, tak nie widać, dlatego zaoferował swoją pomoc, a do tego jeszcze zmobilizował innych. Od telefonu do telefonu w mieszkaniu pojawiło się 15 osób następnego dnia i wspólnymi siłami wszystko uprzątnęliśmy do pudeł i worków. Doszliśmy do wniosku, że resztę obowiązków podzielimy między siebie, by małego pokoju nie malowało jednocześnie piętnaście pędzli. Ja, Misiek i Alek pojechaliśmy do najbliższego budowlanego sklepu i dokonaliśmy zakupu farb, drabin i całego ekwipunku potrzebnego do malowania. Monika zadzwoniła po Iwonę i Natalkę, by zająć się kupnem łóżeczka, wózka i podstawowej wyprawki dla małego dziecka. Aż się wierzyć nie chce, że nie zrobiłem tego z żoną, ale w ostatnich miesiącach ciąży mieliśmy o wiele więcej na głowie niż zakupy. Na placu boju w mieszkaniu został Piter i Igła, który twierdził, że ma nieprzeciętne zdolności w takich remontowych pracach. Szczycił się, że salon w jego domu jest spod jego pędzla, ale Iwona podczas rozmowy ze mną wygadała się, że jego nieudolna próba położenia gładzi w pokoju musiała się zakończyć interwencją ze strony ekipy budowlanej.
-Weź się nie denerwuj Zbyszek. Najwyżej jak spadnie sufit czy coś co zamieszkasz z rodzinką u mnie. Będziesz robił śniadania, jakoś się dogadamy.- perspektywa mieszkania z rodziną Kubiaków nie napawa mnie optymizmem, bo już raz mieszkałem z Michałem w Warszawie i czułem się tak, jakbym mieszkał z 10-letnim chłopczykiem, który od czasu do czasu potrafi posiusiać sobie getry.
-Tak w ogóle Zbyszek to ty jak najszybciej szukaj jakiejś działki budowlanej i stawiaj dom, a nie całe życie będziesz mieszkał kątem u kogoś. Zawsze lepiej mieszkać na swoim.- opcja Alka nie jest taka zła, ale na to wszystko jest jeszcze nie pora, bo budowa domu to poważna sprawa i nie mogę jej załatwiać między jedną a drugą operację. Zresztą, nie mogę na razie szastać pieniędzmi bo nie mam pewności, że moje dziecko nie będzie potrzebowało operacji czy opieki medycznej w prywatnej klinice.
-Chłopaki wasze wsparcie jest nieopisane, ale na to wszystko przyjdzie jeszcze czas. Dopóki nie będę miał pewności, że Mela jest zdrowa i nic jej nie zagraża, będę się skupiał tylko na niej. Chodźmy kupić te farby.- różowy odcień będzie idealny dla mojej księżniczki. Dziewczyny obiecały, że całą wyprawkę utrzymają właśnie w takiej kolorystyce. Ledwo pchałem obładowany wózek farbami i pędzlami. Zapłaciłem niemałe pieniądze przy kasie, ale nie miało to teraz dla mnie znaczenia. Może ja w ten sposób chce sobie wynagrodzić fakt, że Mela jest chora?

Do dziś nie wiem jak udało mi się ten pokój ukryć przed Tosią. Żona była kilka razy w domu po urodzeniu Amelki, ale w ogóle nie przyszło jej do głowy by zajrzeć do pokoju, który jeszcze do niedawna przypominał złomowisko albo wysypisko śmieci, jak kto woli.

-Traci oddech! Szybko podłączamy pod respirator, nie możemy dopuścić do niedotlenia mózgu!

~*~

Ten czarny i wytłuszczony tekst to wspomnienia. Myślę, że będzie bardziej przejrzyście w takim sposób je zaprezentować. 
Byłam wczoraj w Łodzi, doszłam do wniosku, że wyrosłam już z autografów i fotek(zdjęcie z Wroną to tak tylko dla  niepoznaki), ale w siatkówce zakochałam się chyba na nowo :)
Pozdrawiam :***