Ósemka

Ostatni dzień w roku spędzony w łóżku z prawie 40-stopniową

gorączką i zapaleniem górnych dróg oddechowych nie jest niczym

przyjemnym. 

Leżę sam jak kołek w mokrym od potu łóżku bez szans na to by wstać i zmienić sobie obleczenie. Nie mogę poprosić Michała o pomoc, bo młody tatuś nie powinien lawirować między małym dzieckiem a chorym przyjacielem. Kubiak Junior rośnie jak na drożdżach, a dumny Misiek nie posiada się ze szczęścia. Wcale się mu nie dziwię, a nawet zazdroszczę, że to ma. Od kiedy on i Monia zostali rodzicami, a ja obserwuję jak dobrze sobie z tym radzą, jeszcze bardziej zapragnąłem dać dom i miłość Alicji. Od rozmowy z Nastką wiem, dlaczego nie chcą się na to zgodzić rodzice i sama Wolska. Obwiniają mnie o śmierć córki i siostry, a ja sam zacząłem wierzyć, że to moja wina. Co z tego, że nie kazałem jej do siebie przyjeżdżać, że nie miałem o tym pojęcia? Sam fakt tego, że zginęła w drodze do mnie, jadąc ze słowem pocieszenia i wsparcia sprawia, że każdego dnia walczę ze łzami i bolesnymi wspomnieniami. Chodzę jak cień samego siebie, na nic nie mam ochoty i nic mi się nie chce. Nawet na boisku odnotowałem spadek formy, ale na szczęście szybko wszyscy eksperci mnie usprawiedliwili tłumacząc, że po tak dużej i ciężkiej imprezie jaką były Mistrzostwa Świata, obniżka formy musiała kiedyś przyjść. Nikt nie pojęcia co kołacze się w mojej głowie, co się ze mną dzieje. Chociaż nie. Jest jedna osoba, która mnie rozumie i która mnie słucha. To Antosia.  Niczego na mnie nie wymusza. Nie wyciąga informacji na siłę. Po prostu daje mi tą pewność, że jak tylko poczuję się gorzej, to mogę do niej zadzwonić. Czy po tak krótkim czasie można powiedzieć, że z kimś się przyjaźni? Wydaje mi się, że nie, ale Łukowska to naprawdę wartościowa osoba.

Czuję się tak, jakby przejechał po mnie pług do odśnieżania dróg. Nie mam siły nawet choć na chwilę dźwignąć się na łóżku i czegokolwiek napić, a co dopiero wstać i iść do toalety. Potrzeba fizjologiczna nie daje mi spokoju już dłuższy czas, ale dopóki mogę, to się jej nie nadaje. Dotykam dłonią czoła. Jest gorące jak piec. Temperatura powinna mnie opuszczać, a ona daje jazzu już od rana. Jak to wszystko tak będzie wyglądać, to pewnie spełni się najczarniejszy scenariusz i wyląduje w szpitalu. Nawet nie chcę o tym myśleć. Przykrywam się kołdrą. Immanentna sprzeczność, jestem niewyobrażalnie gorący, a moim ciałem targają dreszcze, jakbym co najmniej znajdował się teraz na obrzeżach Syberii.

-Zbyszek! Zbyszek jesteś tam! To ja, Tośka!- co ona tutaj robi?! Przecież umówiliśmy się, że nie będzie mnie odwiedzać, by się nie zarazić tym paskudnym i wyniszczającym choróbskiem. Nie zdążyłem się jeszcze zorientować, że Łukowska jest upartą kobietą i jak sobie coś postanowi, to nie ma takiej siły, która by jej nie powstrzymała. Pytanie tylko jak ja mam wstać i jej otworzyć, skoro nie mam siły nawet wesprzeć się na łokciu? No nic, muszę próbować.

-Jestem! Poczekaj chwilę, bo to może potrwać!- resztkami sił próbuję zdobyć się na mocniejszy ton głosu, ale nie wiem czy osiągam swój cel. Odkrywam się i próbuję zepchnąć nogi na podłogę. Jej chłód nieprzyjemnie drażni moje stopy. Pozycja siedząca z trudem została osiągnięta. Teraz wystarczy tylko podrzucić dupę do góry i się podnieść. Próbuję to zrobić, ale za pierwszym razem z hukiem upadam obok łóżka, zrzucając za sobą lampkę z nocnej szafki. Michał mnie zabije bo to był prezent od niego z podróży poślubnej.

-Zbyszek co tam się dzieje do cholery?! Bo zaraz wyważę drzwi!- nie boję się tego. Te drzwi kosztowały mnie majątek, ale są podobno przeciwpancerne. Kolejna próba uzyskania pozycji pionowej przynosi oczekiwane rezultaty. Stoję na własnych nogach, ale ledwo. Wszystko wiruje razem ze mną. Kiedy staję przed wejściowymi drzwiami i otwieram je, czuję jakbym obszedł cały Rzeszów pieszo. Chciałem wziąć od Antosi siatki, z którymi tu przyszła, ale to był za gwałtowny ruch w moim wykonaniu. Ległem jak długi u jej stóp. Nie dość, że z czoła cieknie mi krew, bo musiałem skaleczyć się o jakiś odłamek potłuczonej lampy, to jeszcze teraz uderzyłem głową o ścianę.

-Dlaczego nie powiedziałeś, że tak źle z tobą?! To ja siedzę w domu i myślę, że dochodzisz do siebie, a z tobą z dnia na dzień jest coraz gorzej! Jak dobrze, że udało mi się znaleźć coś, co być może w szybkim czasie postawi cię na nogi. Na razie jednak musisz skorzystać z mojego ramienia.- szatynka rozpłaszcza się w ekspresowym tempie i pomaga mi wstać. Prowadzi do kuchni, gdzie na jednej z górnych półek znajduje apteczkę. Przemywa mi ranę utlenioną wodą. Jestem tak obolały, że już nie zrobiło na mnie wrażenia to nieprzyjemne pieczenie po zetknięciu z płynnym medykamentem. Do nabitego na głowie guza Tosia przyłożyła mi ostrze noża. Czuję się teraz jak uczniak, który wrócił po bójce w szkole wrócił do domu i oddał się w zbawienne ręce matki.

-Co ty masz w tych torebkach? Jeśli jedzenie to zupełnie niepotrzebnie się fatygowałaś z zakupami, bo ostatnio przyniosła mi coś na ząb Iwona i sąsiadka z dołu. Ja i tak nie mam kompletnie apetytu, więc wiesz…- mam katar, a mimo wszystko moje nozdrza przyjemnie drażni zapach jej perfum. Calvin Klein? Podobne kupowałem Joannie.

-Jak trochę cię ogarnę i napasę, to postawię ci bańki. Mam nadzieje, że słyszałeś o ich zbawiennym wpływie na osoby przechodzące ciężkie przeziębienia? Nie zawsze można je wykonywać, ale ja dzwoniłam do lekarza rodzinnego i on nie widzi przeciwwskazań.- uśmiecha się radośnie, a ja zamieram. Wiem co to są bańki i wiem też, jakie zajebiście one bolą. Babcia stawiała je mi i mojej siostrze, gdy byliśmy mali. Potem też chciała, ale ja miałem już swój rozum i umiałem się przeciwstawić. Co ja mam zrobić teraz? Przecież nie zrobię z siebie kompletnego mięczaka i nie powiem, że się boję! Już i tak z tym opatrunkiem na czole wyglądam jak ofiara losu.

-A może to jeszcze za wcześnie? Może dajmy szansę antybiotykom, skoro i tak muszę je brać?- próbuję się z tego jakoś wycofać, ale zupełnie nieskutecznie. Antosia kiwa głową jakby dając mi znak, że nie zrezygnuje z tego. Muszę więc zacisnąć zęby i pokazać, że jestem mężczyzną, choć w tym momencie kompletnie tego nie czuję.

***

Gdybym wiedziała, że Zbyszek jest w takim stanie już wcześniej pokusiłabym się o wizytę u niego. Co prawda zdawałam sobie sprawę, że jego zapalenie oskrzeli jest dosyć ciężkie, ale nie pomyślałabym nigdy, że aż tak osłabi go ta choroba. Od dnia wizyty u lekarza, na którą osobiście go dostarczyłam taksówką, myślałam o tym jak wykombinować w Rzeszowie kilka baniek chińskich, by postawić Bartmanowi "bańki". Moja mama zawsze to robiła, gdy byłam chora i nigdy moja rekonwalescencja nie trwała długo. Kiedyś pokazała mi jak to się robi na przykładzie taty i od tamtej pory uważam, że potrafię to zrobić, choć Zbyszek będzie moim pierwszym pacjentem. Cóż, nie będę mu tego mówić, bo na pewno się nie położy na brzuchu i nie odda w moje ręce.

-Jedz ten rosół, a ja pójdę do twojej sypialni i przygotuję co trzeba.- chcę zostawić go w kuchni samego, ale jak widzę wypadającą z jego ręki łyżkę wiem, że mam do wykonania jeszcze jedno zadanie. Siadam na krześle obok niego, biorę łyżkę i zaczynam go karmić, przy czym próbuje nie patrzeć mu w oczy bo sama zdaję sobie sprawę, że wygląda to dość dziwnie i jednoznacznie, a przecież robię to tylko z potrzeby serca i w imię naszej znajomości, powoli wkraczającej na tory przyjaźni.

-Nie pamiętam, kiedy ostatni raz ktoś mnie karmił. Chyba mama ponad 20 lat temu.- peszę się i zwiększam częstotliwość podawanych mu łyżek. Kiedy kończy jeść przygotowany przeze mnie bulion, zaprowadzam go do łazienki, bo kątem oka widziałam pod stołem jego skrzyżowane nogi. Nie jest to pewnie dla niego komfortowa sytuacja, ale do wszystkiego człowiek się może przyzwyczaić. Sama wchodzę do jego sypialni i nie powiem, by uderzył mnie w niej zapach jaśminu czy cytrusów. Szybko otwieram okno, by choć przez chwilę mroźne powietrze zrobiło tu porządek. Kiedy wyraźnie wzmocniony posiłkiem Zbyszek pojawia się w sypialni, pytam go o jakiś czysty komplet pościeli, bo ta jego obecna nadaje się co najwyżej do prania w krochmalu.

-Tam coś powinno być na górze.-wskazuje mi szafę, z której wyciągam nowy komplet. Szybko rozprawiam się z oblekaniem i zapraszam swojego królika doświadczalnego na łóżko.

-Zdejmij górę pidżamy.- chociaż nie wiem czy treningową koszulkę jego klubu można nazwać pidżamą, ale właśnie to atakujący ma aktualnie na sobie. Robi posłusznie to, o co go proszę i kładzie się na łóżku. On się denerwuje, ale i ja nie jestem pozbawiona obaw. Wyciągam z kieszeni zapaliczkę i zapalam małą pochodnie, uprzednio maczając ją w specjalnym, łatwo palnym roztworze. Wypełniam ciepłem wnętrze bańki i licząc do trzech w myślach przykładam ją do ciała Zbyszka. Wzdrygnął się. No cóż, mama mówiła, że bańki bolą, ale jak bolą, to dobrze. Nigdy nie lubiłam nikomu zadawać bólu, ale w tym przypadku przyświeca mi słuszny cel.

-Już ostatnia.- stawiam ją pod lewą łopatką i z podziwem patrzę na jego plecy. Nie podpaliłam go, choć w pewnym momencie nie wiele brakowało. Niektóre bańki są aż bordowe, ale to chyba nic złego, bo ja sama nie raz miałam takie na plecach i żyje do tej pory, ciesząc się zdrowiem.

-Boli?- dotykam jednej z nich opuszkiem palców. Musi boleć, bo Zbyszek nic nie mówi. Przykrywam go kołdrą, bo baniek nie wolno przeziębić. Brunet delikatnie odwraca się na plecy. Żyje, choć jego twarz nadal wykrzywiona jest w grymasie bólu. Kto by pomyślał, że on takie wrażliwy? W ostatnim czasie jednak mogę w pełni zaznajomić się z jego wrażliwością i nie powiem, by przez to Zbyszek nie zyskał w moich oczach.

-Ładnie się doprawiłem co?- mówiłam, że tak kończą wypady na cmentarz w samej bluzie, ale kto bym tam słuchał biadolenia wiecznie przewrażliwionej nauczycielki. Mam nadzieję, że Bartman będzie miał teraz nauczkę i w taką pogodę, już nigdy nie zobaczę go bez ciepłego płaszcza, czapki i szalika.

-Wiesz, właściwie to mogłabym się od ciebie zarazić, to bym sobie zaraz po nowym roku na urlop poszła i pociągnęła tak do ferii.- rozmarzam się, choć oczywiście żartuję, bo wcale nie uśmiecha mi się chorować, a już na pewno nie tak jak Zbyszek.

-To połóż się obok mnie, to może coś uda nam się załatwić.- odgarnia kołdrę na bok, a ja piorunuję go wzrokiem. Nie odpuszcza mi jednak, przesuwając się na bok i robiąc mi miejsce obok siebie. A tam. Karmiłam go, prowadziłam do łazienki i stawiałam bańki na plecach, więc to chyba nic złego, by nie miała się położyć obok niego i nie poczekała aż zaśnie? Zanim to robię, sięgam jeszcze po termometr i daję go siatkarzowi, by sprawdził stan temperatury ciała. 39 i 2.kreski nie napawa na chwilę obecną optymizmem, ale mam nadzieję, że już jutro będzie lepiej.

-Nie wiem czemu, ale uwielbiam zajmować się ludźmi. Wolę to niż zajmowanie się samą sobą.

-W przyszłości będziesz świetną matką. Ania była taka sama jak ty. Nigdy nie myślała o sobie, zawsze o innych.- Zbyszek od dnia konfrontacji z Anastazją zdążył mi przedstawić pełny obraz mamy Ali. Usłyszałam pod jej adresem tyle ciepłych słów, że nic dziwnego iż w moich oczach wyrosła ona po prostu na wzór do naśladowania. Nurtuje mnie tylko jeden fakt, o który wcześniej wstydziłam się go zapytać.

-Dlaczego nie chciałeś się z nią związać na dłużej? Nigdy nie pomyślałeś, że moglibyście być razem?- szkoda, że w żaden sposób nie mogę odtworzyć obrazu Anny w głowie, choć Zbyszek uparcie twierdzi, że w Częstochowie musiałam ją widzieć, bo ona często przyjeżdżała na jego mecze. Cóż, może i kiedyś ją widziałam, ale mimo wszystko nie wiem jak wyglądała. Nie mniej jednak na pewno tworzyliby udany związek, a Bartman nie musiałby się szlajać z pierwszymi lepszymi pannami, spotkanymi na swojej drodze.

-Byliśmy parą. Przez dwa dni. Zaraz po tym jak Ania zgodziła się zostać moją dziewczyną, poszliśmy do łóżka. Mieliśmy wtedy po 16 lat i z perspektywy czasu wiem, że właśnie o to nam chodziło. Byliśmy ciekawi jak to wygląda, o co w ogóle z tym seksem chodzi. Następnego ona doszła do wniosku, że to strasznie przereklamowana sprawa, a mi się spodobało. Razem jednak ustaliliśmy, że w naszym przypadku lepiej jest być przyjaciółmi niż parą. Kochałem ją, ale jak siostrę.- ostatnio zawsze, gdy mówi o swojej zmarłej przyjaciółce to płacze, a ja zawszę mięknę na ten widok, bo należę do grona tych kobiet, które wzruszają się za każdym razem, gdy w oczach mężczyzny lśnią łzy. Nasz wzrok się spotyka, gdy próbuję obetrzeć jego mokre policzki. Zbyszek składa muska ustami moje palce, a mnie wskroś przeszywa dreszcz. Podsuwa się do mnie bliżej, a ja się nie odsuwam. Czekam, aż jego spierzchnięte od temperatury usta, znajdą drogę do moich. Rozchyla je językiem, torując sobie drogę. Przyjemnie drażni moje podniebienie. Wkłada w to tyle siły i uczucia, że aż dziw bierze, że osoba wycieńczona chorobą może tak całować. Odsuwam się od niego, gdy przypominam sobie porównanie mnie i Ani. Jeśli traktuje mnie tylko jak przyjaciółkę to nie mogę pozwolić na to, by mnie rozkochał w sobie. Wolska przeszła do porządku dziennego po ich nieudanej próbie związku, a ja mogę nie dać rady. Nie wtedy, gdy na kimś mi zależy, a na Zbyszku właśnie zaczyna.

-Przepraszam, ale muszę już iść.- wstaję z łóżka i tak po prostu wychodzę. Przeraził mnie ten pocałunek. Przeraziła mnie skala emocji, jaka targała mną przy każdym tańcu mojego języka z jego językiem. Przeraził mnie ten dreszcz, który przeszywał mnie raz po raz, gdy jego rozgrzane dłonie dotykały moich policzków. Przeraziła mnie moja reakcja.

-Przyjdziesz jeszcze kiedyś?- słyszę jego głos, gdy zakładam płaszcz w przedpokoju. Nie odpowiadam z obawy przed tym, że spodoba mi się tu tak bardzo, że już nigdy nie będę chciała stąd wychodzić.

~*~

Napisałam rozdział o stawianiu baniek, jestem zajebista. Wiele z Was pewnie czekało na świąteczny opis, ale ja mam na chwilę obecną taką awersję na święta, że postanowiłam zrobić coś takiego.

Melody czy ja przypadkiem nie zerżnęłam z Ciebie tej sytuacji z chorym Zbyszkiem i pomocą Żanet? Jeśli tak to przepraszam. Uświadomiłam to sobie, gdy poprawiałam błędy. Wybacz mi :*

A i jeszcze jedno. Widzę, że teraz ask jest bardziej popularny niż wywiader, więc i ja dałam się w to wciągnąć. Jeśli macie jakieś pytanie, to zapraszam <klik>

Pozdrawiam, Paulinkaa