Czwórka

Jak co środa odprowadzam Alę ze szkoły do mieszkania Nastki, ale tym razem nie zamierzam dać się tak łatwo zbyć. Muszę z nią porozmawiać o tym, że nie zbyt dobrze zajmuje się córką swojej siostry. Może nawet zaproponuję jej jakąś pomoc, byleby tylko zechciała ze mną współpracować. Nigdy mnie nie lubiła. Jeszcze jak mieszkaliśmy w Warszawie to była na mnie cięta jak osa. Ile ja się nasłuchałem obelg pod swoim adresem, gdy tylko przekraczałem próg mieszkania przyjaciółki, to tylko ja wiem. Nie udało mi się ustalić co było powodem jej niechęci do mnie. Ania też próbowała z nią o tym rozmawiać, ale bezskutecznie. Może dzisiaj jest ku temu dobra okazja.

-Nie martw się Zbyszku, jak cię obronię, gdy ciocia będzie cię wyzywać.- już nie raz mała była świadkiem obelg kierowanych w moją stronę. Naprawdę nie wiem czym sobie zasłużyłem na to, że w jej mniemaniu jestem skończonym chujem. Przez chwilę myślałem, że może jej się podobam i to są oznaki jej frustracji, że nie może mnie mieć, ale szybko zrezygnowałem z tego pomysłu, bo Anastazja na brak facetów nie może narzekać i to z najwyższej półki.

-Dziękuję kotku, ale postaram się z ciocią poradzić sobie sam. Ty mi obiecaj, że już nigdy nie będę musiał rozmawiać z panią Tosią o twoim złym zachowaniu, dobrze?- już raz mi to dziś obiecała, ale wolę to usłyszeć jeszcze raz, by Ala zrozumiała, że nie chcę już więcej słyszeć o tym, że podrapała koleżanką czy ugryzła kolegę. Z drugiej strony to ja bym sam tym gówniarzom pokazał, że swoje złote przemyślenia na temat śmierci Anki mogą sobie zachować dla siebie, ale mała nie może o tym wiedzieć, bo zupełnie straciłbym bym u niej posłuch i robiłaby co chciała.

-Dobrze, już nie będę. A narysujesz mi to, co obiecałeś?- jak odmówić tym oczom? Nie da się. Kiwam głową na znak, że pamiętam o naszej umowie. Na całe szczęście, że Winiar potrafi nieziemsko rysować, więc na najbliższe zgrupowanie kadry zabiorę rysunkowy blok, pastele i podstawię mu je pod nos z prośbą narysowania jakieś bajkowej postaci. Sam na własne oczy widziałem cuda w pokoju jego syna i widać gołym okiem, że facet zna się na rzeczy. Ja też coś tam kiedyś potrafiłem, ale teraz już nie mam do tego cierpliwości, a nie lubię robić czegoś niedokładnie i po łebkach.

Pukam do drzwi mieszkania młodszej Wolskiej. Nie mija dużo czasu, gdy szatynka pojawia się w progu. Jej podły humor nie jest dla mnie nowością. Rzadko kiedy na jej twarzy można dostrzec coś, co można by zakwalifikować na poczet uśmiechu.

-Coś jeszcze?- gdy Ala wchodzi do mieszkania, Nastka chce zamknąć drzwi, ale nie pozwalam jej na to. Nawet za cenę tego, że o mały włos nie przycięłaby mi w futrynie trzech palców.

-Chcę z tobą porozmawiać. I nie pieprz o tym, że nie masz na to ochoty, bo i tak nie odpuszczę.- widzę, że adrenalina w jej ciele niebezpiecznie się podnosi. Korzystniej dla mojego zdrowia byłoby teraz pewnie odwrócić się na pięcie i wyjść z jej mieszkania, ale nie mogę tego zrobić. Mój upór zostaje wynagrodzony. Dziewczyna wpuszcza mnie do środka, głową wskazując miejsce, w którym mam usiąść. Nie oczekuję, że zaproponuje mi kawę i świeżo upieczone ciasto. Ania robiła tak zawsze, ale tych dwóch kobiet nie można ze sobą zestawiać, bo to tak jakby chcieć szukać podobieństw między białym a czarnym.

-Streszczaj się. Zaraz przyjeżdżają rodzice, a ja muszę się spakować. O czym chcesz pogadać?- nic nie mówiła Alicja o tym, że przyjeżdżają dziadkowe a ciocia gdzieś wyjeżdża. Zresztą jej stale nie ma w domu i jakoś nikt z sądu rodzinnego nie zwrócił na to uwagi. Państwo Wolscy deklarowali, że przeprowadzą się z Warszawy, by pomóc młodszej córce, ale na deklaracjach się skończyło. Prędzej myślałem, że to Anastazja przeniesie się do stolicy, ale ona wtedy miała kogoś stąd i nie myślała o małej tylko o swojej wygodzie.

-Możesz mi powiedzieć dlaczego ty kompletnie nie interesujesz się Alą?- pytanie proste, bez owijania w bawełnę i zagajania rozmowy. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego najbliższa rodzina nie interesuje się tym co dzieje się z małą?

-Będziesz mnie rozliczał z tego jak się nią zajmuję?! Brakuje jej czegoś, nie ma czego jeść w co się ubrać? Byłam kilka razy pod jej szkołą i zdążyłam zauważyć, że jest jedną z najładniej ubranych dziewczynek, więc nie wiem o co ci chodzi.- Boże! Ona sprowadza wszystko tylko i wyłącznie do sfery materialnej! A gdzie szkoła, nauka i wychowanie jej? Przecież to powinno stać na pierwszym miejscu. To o czym mówi Wolska oczywiście jest ważne, ale przecież nie najważniejsze.

-A kiedy ostatni raz byłaś w szkole a nie na parkingu pod nią? Rozmawiałem z wychowawczynią Ali i jest zaniepokojona tym, że nie pojawiłaś się na zebraniu i ignorujesz jej prośby o spotkanie. Możesz wyjaśnić dlaczego?

-A co może mi powiedzieć jakaś zapyziała stara panna o Ali na początku roku szkolnego? Że trzeba zapłacić komitet rodzicielski? Że będzie wycieczka do figloraju na mikołajki? Ja nie mam czasu na takie pierdoły. Ala dostaje pieniądze na wszystko co chce, będzie jeździć na wszystkie wycieczki, ale ktoś musi na nie zapracować. Bo co niektórzy myślą, że dziecko można zabrać na lody albo na placki z czekoladą i już wszystko jest w porządku.-wyraźnie pije do mnie choć wie dobrze, że moja praca nie pozwala mi być z małą w pełnym wymiarze godzin. Są dni, gdzie mogę się nią zajmować cały dzień, ale przychodzi też czas, gdy nie ma mnie w Rzeszowie 2-3 dni. Z tym, że jestem wujkiem z doskoku ma trochę racji, ale inaczej nie mogę, choćbym chciał.

-Dobrze wiesz, że mogę ci pomóc finansowo jeśli chodzi o Alę.- no bo na jej kosmetyki i markowe ciuchy nie zamierzam dokładać ani złotówki. Na dobrą sprawę to ja nie wiem czy ona się zajmuje, że stać ją na takie życie. Mieszkanie w centrum Rzeszowa, sportowy samochód. Ludzie w jej wieku studiują i myślą o przyszłości, a ona żyje całkiem nieźle w teraźniejszości.

-Wsadź sobie te swoje pieniądze w dupę i jeśli nie masz mi nic już do powiedzenia to wyjdź z mojego mieszkania. Zastanów się jeszcze jak spełnisz obietnicę Ali, że zabierzesz ją na mecze. Ta twoja blond larwa chyba już ci nie pomoże.-nerwowo zaciskam pięści. Przed wybuchem powstrzymuje mnie wychylona głowa Ali. Podchodzę do niej i żegnam się, muskając ustami jej włosy i czoło.

-Bądź grzeczna. I pamiętaj, że ja zawszę dotrzymuję obietnic.- już dawno obiecałem jej, że będzie mnie dopingować na najważniejszych meczach podczas światowego turnieju na naszych parkietach. Kiedy snułem te plany, byłem jeszcze z Joanną. Jej brak jednak wcale nie uniemożliwia mi ściągnięcia Ali do siebie. Przecież na trybunach będą na pewno połówki chłopaków i jestem pewien, że nie będzie problemu, by któraś z nich zajęła się na trybunach małą. Gdybym był pewien, że Monika do tego czasu nie urodzi, to nie byłoby problemu, ale żona przyjaciela ma termin porodu na dzień, w którym rozgrywane będą półfinały i wątpię, że Michał pozwoli jej się zbliżyć do hali na kilka dni przed planowanym rozwiązaniem.

Wychodzę z mieszkania Wolskiej i dopiero tutaj popuszczam wodzy swojej frustracji. Wyżywam się na Bogu ducha winnej butelce, kopiąc ją przed siebie i przeklinając głośno. Zostałem upomniany wzrokiem przez starszą panią, spacerującą najprawdopodobniej ze swoja wnuczką. Przeprosiłem skinieniem głowy.

-Chcesz, żebym zęby wybiła?- kopnięta przeze mnie butelka wpada pod nogi Antoniny. Wszystkich mógłbym się spodziewać, ale nie jej. Podnosi plastikowy pojemnik i wrzuca go do kosza, po czym podnosi głowę i chyba czeka na wyjaśnienia. Co tu wyjaśniać? Nie potrafię się dogadać z Nastką. Coraz bardziej zaczyna mnie frustrować ta sytuacja, bo chciałbym ją zmienić, a kompletnie nie wiem jak się do tego zabrać. Powinien zacząć od szczerej rozmowy, w której Wolska wytłumaczy mi co jej się we mnie nie podoba i dlaczego jest na mnie taka cięta, ale przecież to jasne, że ona nie będzie chciała ze mną rozmawiać dłużej niż kilka minut.

-Byłem u ciotki Ali. Próbowałem na nią jakoś wpłynąć, ale kompletnie nie nadaje się na psychologa. Mam wrażenie, że ona robi to przeciwko mnie, a ja nie wiem co jej zrobiłem. Do dupy z tym wszystkim. Masz może ochotę na kawę albo piwo?- mocno zainteresowała ją wzmianka o małej i pewnie dlatego przystała na moją propozycję. Przez te wszystkie problemy nawet nie zauważyłem, że kompletnie przestały mnie interesować kobiety. Kiedyś na pewno już namierzałbym jakąś dziewczynę na stałe, a teraz nie mam do tego głowy. Wegetuję między klubem, reprezentacją i Alą. Można powiedzieć, że bez tego to bym chyba zwariował.

-Przepraszam, że zapytam, ale kim jest dla ciebie Ala? Bo widzę, że strasznie ci na niej zależy. Powiem szczerze, że na początku pomyślałam, że może jesteś jej ojcem, ale chyba to nie był trafny strzał…- ha, nie tylko Antonina tak pomyślała. Dużo osób nadal uważa, że Alicja jest moim nieślubnym dzieckiem. Ciężko im uwierzyć, że można do tego stopnia kochać córkę zmarłej przyjaciółkę. Ja ją kocham i jest dla mnie ważna, można nawet powiedzieć, że najważniejsza.

-Przyjaźniłem się z jej mamą. Byłem z Anną w momencie, gdy robiła ciążowy test. Woziłem ją na wizyty do ginekologa. Jak się słyszy bicie takiego małego serduszka, to nawet największa góra mięśni znajduje w sobie serce. Od razu ją pokochałem i obiecałem Ani, że pomogę jej, jak tylko będę potrafił. Gdy zmarła obiecałem sobie, że nigdy Ali nie zostawię i zawsze będę ją chronił i się nią opiekował.- zaczynam smarkać dla niepoznaki, by Łukowska nie pomyślała sobie, że taki ze mnie mięczak. Zawsze łzy były i pewnie już będą dla mnie oznaką słabości. Z rozpaczy czy żalu zawsze używałem krzyku, starałem się nie stosować łez. Po śmierci Wolskiej wszystko się zmieniło. Krzyk przestał pomagać, a łzy przynosiły chwilowe ukojenie.

-Nie myślałam, że potrafisz być taki… wrażliwy. Wiesz, kilka lat temu w Częstochowie byłeś królem życia.- rzeczywiście, byłem taki. Dziewczyny przewijały się przez moje łóżka z częstotliwością jeden do jednego, tzn. jeden wieczór, jedna panna. Przed Aśką były dwa poważniejsze związki, ale dopiero z blondynką poczułem, że to już czas na rodzinę, na stabilizację. Nawet nie śmiało zaczynałem myśleć o dzieciach, a tu wszystko posypało się jak domek z kart.

-Skoro już tak sobie rozmawiamy to szczerość za szczerość. Dlaczego rozstałaś się z Fabianem? Wyglądaliście na naprawdę szczęśliwych.- żałuję, że to pytanie padło z moich ust. Antosia się wyraźnie skonsternowała, uciekając wzrokiem wszędzie, byleby tylko nie patrzeć w moje oczy. Gafa zaliczona, no bo jakże by inaczej.

-Przepraszam, nie było pytania.-próbowałem jakoś wybrnąć z tej sytuacji, ale bezskutecznie. Szatynka spojrzała na mnie zaszklonymi oczami, a mnie ścisnęło serce. Miałem ochotę usiąść bliżej niej i tak po prostu do siebie przytulić, o nic już nie pytając. Drzyzga musiał naprawdę ostro namieszać, skoro tak zareagowała na wzmiankę o nim. Cóż, nie wygląda na skurwysyna, ale może dobrze się maskuje.

-Cztery lata temu byłam z nim w ciąży, ale on uznał, że nie chce tego dziecka, bo jest za młody. Kiedy wszystko przemyślał i chciał się nami zająć było już za późno, bo poroniłam. Nie wróciłam do niego, choć czasem się zastanawiam czy niezbyt pochopnie podjęłam tę decyzję…

~*~

Wyrzucam z siebie wszystkie nagromadzone żale i wcale mi nie przeszkadza, że nie znam dobrze Bartmana. Najważniejsze jest to, że on umie słuchać, że nie rzuca beznadziejnych komentarzy i złotych rad. Nikt kto nie przeżył straty pokochanego dziecka nie wie jak to jest żyć ze świadomością, że mogło się zrobić coś lepiej, inaczej, byleby tylko temu zapobiec. Powiedziałam Zbyszkowi, że zbyt pochopnie podjęłam decyzję o rozstaniu z Fabianem. Dopóki go nie zobaczyłam, byłam tej decyzji pewna. Teraz nie wiem. W głowie odżyły wspomnienie wspólnie spędzonych chwil. Przypomniałam sobie, że przez spory czas był mój. CAŁY! Do mnie należały jego oczy o do tej pory niezidentyfikowanej barwie. Moje były te przydługie włoski, śmiesznie zwijające się w niewielkie loczki przy końcach. Mój był ten uśmiech, charakterystyczny i szczery. Teraz jest ktoś inny, ktoś zupełnie inny niż ja. Odeszłam od niego bo myślałam, że nie damy rady zapomnieć o wszystkim złym, co nas spotkało. Taka już jestem, on też nie protestował. Znalazł sobie kogoś innego, a ja nie mogę mieć o to pretensji i nie mam. Jest mi tylko przykro, że ja nie umiem sobie ułożyć życia, że nikt się mną nie interesuje.

-Nie wiedziałem, że z niego taki kawał chuja!- mówi to tak głośno, że jakaś starsza pani siedząca z wnuczką stolik obok zatyka jej uszy. No już bez przesady, że zaraz coś jej się stanie od jednego przekleństwa.  Nie mniej jednak napominam Bartmana wzrokiem, by trochę hamował emocje, bo nas wyrzucą z kawiarni.

-Inaczej to już odbieram. Ba, nawet nie wiem czy kiedykolwiek pomyślałam o nim w ten sposób.-zamyślam się. Miałam prawo go znienawidzić a nie zrobiłam tego. Miałam prawo zwymyślać go od najgorszych a odpuściłam. Pozwoliłam mu odejść, a teraz zastanawiam się czy podjęłam słuszną decyzję. Kocham go jeszcze? Najtrudniejsze pytanie jakie przyszło mi postawić sobie w ostatnim czasie. Dlaczego najtrudniejsze? Bo nie umiem na nie jednoznacznie odpowiedzieć. Nie mogę powiedzieć, że jest dla mnie wszystkim i jestem w stanie wrócić do niego, jeśli tylko tego zapragnie. No, ale nie mogę też powiedzieć, że to definitywny koniec, że nic już do niego nie czuję.

-Tylko mi nie mów, że kochasz go jeszcze?!

-A ty nie kochasz już swojej Asi?! Byliście zaręczeni i nie chce mi się wierzyć, że tak z dnia na dzień ci przeszło. Byłeś z nią krócej niż ja z Fabianem i nie wiesz co przeszliśmy, nie masz pojęcia jak było nam ze sobą dobrze!- teraz to ja się uniosłam, ale bez zbędnych przekleństw. Dopóki Bartman nie oceniaj mnie, Fabiana i całej tej sytuacji, to byłam skłonna powiedzieć, że całkiem niezły kompan z niego do rozmowy. Teraz jednak nie chcę mi się go już słuchać. Wyciągam 10 złoty z portfela za swoją kawę i wychodzę na zewnątrz. Szczelnie opatulam się szalem, bo jest już zimno. Pogoda mi nie pomaga, jeszcze bardziej przytłaczając i pogrążając w depresji. Chcę jak najszybciej wrócić do domu, zaparzyć sobie gorącej herbaty o smaku karmelu i gruszki i pod ciepłym kocem porozmyślać o swoim życiu.

-Wsiadaj odwiozę cię!- jak cień pojawia się za mną Zbyszek. Zaczyna mnie irytować, ale jest tak zimno, a ja wrzuciłam rano na siebie tylko cieniutki płaszcz. Korzystam z jego oferty, ale nie daje mu nawet cienia złudzeń na to, że chce mi się z nim rozmawiać. Już wystarczająco mocno mnie wpienił, choć sam nie odpowiedział na niewygodne pytanie. Chyba sam zrozumiał, że nie można tak łatwo odrzucić przeszłości i przejść do teraźniejszości. Wiem, że on miał mniej czasu, ale to wcale nie upoważnia go do tego, by naigrywać się ze mnie i z moich rozterek. Gdy podwiózł mnie pod dom nauczyciela, chciałam wysiąść jak najszybciej, mówiąc tylko „dziękuję, cześć”, ale on zatrzymał mnie. W cale mnie nie szarpał. Po prostu zamknął automatyczne zamki w samochodzie i tyle miałam do powiedzenia.

-Nie umiem jednoznacznie odpowiedzieć na twoje pytanie, ale wiem jedno, że nigdy bym nie chciał już do niej wrócić. Za bardzo mnie skrzywdziła, ale z drugiej strony nie może to się równać z tym, co zrobił ci Drzyzga. Nie rozumiem tego, jak możesz jeszcze o nim myśleć, ale być może ja nie jestem zdolny do uczuć takiego kalibru.- i jak gdyby nigdy otworzył drzwi i wyczekującym wzrokiem patrzył na mnie, bym wysiadła. No to mi teraz przypierdolił, nie powiem, że nie. Teraz to już mi nie pomoże tylko herbata i ciepły koc. Teraz muszę iść do sklepu i kupić sobie dużą mleczną czekoladę z ryżem, bo bez dużej ilości słodyczy nie przetrawię tego.

*****

Jeszcze nie jest drastycznie, ale kto wie jak będzie za dwa tygodnie. Dziś dopiero 3 września, więc nie może mnie dziwić luz w szkole. Naprawdę zobaczę jak to będzie wyglądać, gdy będzie szkoła wchodzić na pierwsze miejsce w hierarchii zajęć.

Jestem chyba jakaś inna, ale nie płaczę z powodu braku Zbyszka w składzie na ME. Przykro mi

Szkoda mi go bo pewnie zasuwał jak mógł najlepiej, ale nie wyszło. Zdarza się. Myślę, że ten turniej będzie przypominał rok 2007 z tą różnicą, że wtedy wyszło tak jakoś niespodziewanie, a teraz wszystko na to wskazuje.